به نام حق تعالی

دلم گرفته. دلم میخواد بنویسم. دلم میخواد حرف بزنم. اما انقد دلم پرده و هیشکی دور برم نیست باهاش حرف بزنم که اومدم اینجا بنویسم.

حتی نمیدونم کسی اینجا حرفمو مشنوه یا نه اما مینویسم تا دلم اروم بشه.

خسته شدم از تنهایی که گریبانم رو گرفته. خسته شدم از دل گرفتن هایی که باعث میشه اشک روی گونه هام بیاد.

خسته شدم از موزیک های بیکلام تنهایی گوش دادن..

کی گفته پول خوشبختی میاره. من که پول دارم این اندازه تنهام....

خسته شدم از قضاوت شدن ها. خسته شدم از اینکه دیگران در موردم قضاوت کنند.

دلم میخاد برای همیشه از فضای مجازی برم و برگردم به زندگی سنتی که خیلی وقت قبل تر داشتم.

شبا از خدا با اشک میخوام ارومم کنه. میگم خدایا من که رفیقی جز تو ندارم. تو تنها کسی هستی که حرفام رو میشنوی . پاسخم رو بده. خدا اروم توی گوشم میگه

بنده ام من نزدیک تر از هر کسی به تو هستم و من اروم میشم. میگم خدایا من رو از این تنهایی نجات بده، خدا توی گوشم اروم میگه بنده ام من توی دلت هستم.

خدا یا ممنونتم که هستی و هوامو داری. تو تنها کسی هستی که حرفام رو بدون هیچ منتی گوش میدی و تنها کسی هستی که میتونم صد در صد بهش اعتماد کنم.

پس همه حرفای دلم رو خالی میکنم.

یبار ازت خواستم منو ببری پیش خودت. در گوشم اروم گفتی تو پیش منی بنده ام... روح من در درون تویه بنده ام.. اروم شدم.

بهت گفتم خدایا گناهایی که کردم رو بروم نیار. اروم در گوشم گفتی مگه تو گناهی کردی..؟؟ منم توی سجده گریم گرفت. ممنونم خدایا که انقدر ستار العیوبی که حتی نمیخوای

گناهارو  بروی بنده هات بیاری.

یک شب بهت گفتم خدایا ای رفیق من نزار دلم رو سیاهی بگیره. اروم در گوشم گفتی نترس. من کریم العفو هستم... گریم گرفت.

خدایا ممنونم که هستی. توی این روز های سختی. تنهایی .

نمیدونم اگر تو را نداشتم چطور میتونستم این روزها رو سر کنم..

در دلی از بنده گنه کارت سهراب...